Wieluń - forum, informacje, ogłoszenia

[Izabela]

Mnie ten tekst skojarzył sie z wizytą świadków jehowych

[hasta]

Zacząć trzeba od tego, że tekst jest przede wszystkim głupi. Uderza mnie sposób w jaki ateiści nakłaniają innych ludzi do zmiany sposobu widzenia niektórych spraw. Kwestia wyznania jest sprawą indywidualną i nie widzę powodu żeby obrażać lub wyśmiewać się z kogoś kto ma inne poglądy na dany stan rzeczy. A zwłaszcza nie widzę sensu w beszczeszczeniu cudzych sakrów i wartości. Jak dla mnie jest to zwyczajny brak kultury i chamstwo.

[Tomek]

[glizda]

Mnie osobiście ten tekst nie podoba się....jak go przeczytałam miałam mieszane uczucia

[Gregg Sparrow]

Cytat:

WYPADEK Chrystus zdecydowanym krokiem wstąpił na wody jeziora Genezaret. Apostołowie, wciąż jeszcze z niedowierzaniem, obserwowali stopy Pana. Jezus szedł po wodzie! Nie zanurzał się ani na milimetr! Z oczyma wzniesionymi ku niebu, zdawał się nie pamiętać, gdzie się znajduje. Krzyk wyrwał się z piersi apostołów. Za późno. Jezus nie zauważył skórki od banana. W czasie krótszym, niż można to sobie wyobrazić, poślizgnął się i roztrzaskał czaszkę o grzbiet fali.

TAkie krótkie opowidanko... dla niektórych pewnie głupie... ale powiem że autor był uznanym pisarzem. Był uznawany za mistrza absurdu.
Dodam jeszcze jedno lub dwa

Cytat:

OPOWIEŚĆ WIGILIJNA Mały Henio, przyczajony za fotelem w bawialni, czekał z bijącym sercem. Była za trzy dwunasta. Niedługo będzie mógł zaskoczyć Świętego Mikołaja i wydrzeć mu, prośbą i błaganiem, wagon pocztowy do elektrycznej kolejki. Ledwo przebrzmiało dwunaste uderzenie zegara, już kawałeczki sadzy zaczęły wpadać do bucików, ustawionych przez Henia w kominku. Potem zjawił się Święty Mikołaj we własnej osobie, ubrany w piękny, czerwony strój powalany sadzą. — Och! — zapiał falsetem — cały się zabludziłem! Spostrzegł Henia i klasnął w dłonie. — Ach, jaki ślicny chlopcyk! — zaseplenil. — Dzień dobły, chlopcyku! — Dzień dobry. Święty Mikołaju — Henio był zbity z tropu. Nie tak wyobrażał sobie Świętego Mikołaja. Ten był młody i dość zmanierowany. — Usiądź mi na kolanach... Dam ci cukielecka. Święty Mikołaj przysiadł na krawędzi kominka. Henio usłuchał skwapliwie. Cukierki okazały się pyszne, a pieszczoty, które im towarzyszyły, były słodkie, bardzo słodkie... — Gdzie są twoi rodzice? — spytał Święty Mikołaj niewinnym tonem. — Mamusia jest w górach, a tatuś śpi w swoim pokoju — wyjaśnił z powagą Henio. — Świetnie. No to idę się psywitać z twoim tatusiem. Kładź się i bądź gzecny. Czerwono ubrany człowiek na palcach wsunął się do pokoju ojca Henia. Cicho ściągnął wielkie buciory i wlazł do łóżka. Ojciec wybełkotał przez sen: — Kto to? — Święty Mikołaj — odparł Święty Mikołaj i zgwałcił go. WSTRĘTNY CHARAKTER Delmer nie był złym facetem. Mimo że wykonywał zawód włamywacza, zachował pewne poczucie moralności. Najlepszy dowód, że zaczekał, aż miną święta, aby włamać się do Gogsonów. Nie chciał im psuć przyjemnych dni. Tak więc w nocy drugiego stycznia dostał się do ogrodu otaczającego willę. W prawym ręku trzymał doskonały szkic terenu, na plecach miał torbę z narzędziami. Było około trzeciej nad ranem, wielkie domostwo zalegała cisza. Jeden tylko szczegół niepokoił Delmera: pies. Z myślą o nim zaopatrzył się w kawałki zatrutego mięsa i teraz zbliżał się ostrożnie do budy. Tuż nad wejściem tabliczka, niczym wizytówka, oznajmiała: „Uwaga! Zły pies”. Delmera przeszedł dreszcz. Zawsze bal się psów. Westchnął z ulgą, stwierdziwszy, że psa nie ma, a buda jest pusta. Z lekkim sercem zbliżył się do domu. Wyciął diamentem szybę, otworzył okno od wewnątrz, wdrapał się do środka i przystąpił do pracy. Zgarniał wszystkie mniejsze przedmioty o wartości przekraczającej cenę kilograma jabłek. Metodycznie układał je w szybko pęczniejącej torbie. W następnym pokoju znalazł trupy. Nie spostrzegł ich zrazu, lecz gdy światło latarki padło na okropną rzeźnię, żołądek podszedł mu do gardła. Okaleczone ciała pływały we krwi niczym befsztyki w sosie. „Trzeba wiać i to szybko!” pomyślał Delmer. Nie zdążył. Pies, który był NAPRAWDĘ BARDZO ZŁY, powalił go ciosem siekiery.

Cytat:

WYPADEK Chrystus zdecydowanym krokiem wstąpił na wody jeziora Genezaret. Apostołowie, wciąż jeszcze z niedowierzaniem, obserwowali stopy Pana. Jezus szedł po wodzie! Nie zanurzał się ani na milimetr! Z oczyma wzniesionymi ku niebu, zdawał się nie pamiętać, gdzie się znajduje. Krzyk wyrwał się z piersi apostołów. Za późno. Jezus nie zauważył skórki od banana. W czasie krótszym, niż można to sobie wyobrazić, poślizgnął się i roztrzaskał czaszkę o grzbiet fali.

TAkie krótkie opowidanko... dla niektórych pewnie głupie... ale powiem że autor był uznanym pisarzem. Był uznawany za mistrza absurdu.
Dodam jeszcze jedno lub dwa

Cytat:

OPOWIEŚĆ WIGILIJNA Mały Henio, przyczajony za fotelem w bawialni, czekał z bijącym sercem. Była za trzy dwunasta. Niedługo będzie mógł zaskoczyć Świętego Mikołaja i wydrzeć mu, prośbą i błaganiem, wagon pocztowy do elektrycznej kolejki. Ledwo przebrzmiało dwunaste uderzenie zegara, już kawałeczki sadzy zaczęły wpadać do bucików, ustawionych przez Henia w kominku. Potem zjawił się Święty Mikołaj we własnej osobie, ubrany w piękny, czerwony strój powalany sadzą. — Och! — zapiał falsetem — cały się zabludziłem! Spostrzegł Henia i klasnął w dłonie. — Ach, jaki ślicny chlopcyk! — zaseplenil. — Dzień dobły, chlopcyku! — Dzień dobry. Święty Mikołaju — Henio był zbity z tropu. Nie tak wyobrażał sobie Świętego Mikołaja. Ten był młody i dość zmanierowany. — Usiądź mi na kolanach... Dam ci cukielecka. Święty Mikołaj przysiadł na krawędzi kominka. Henio usłuchał skwapliwie. Cukierki okazały się pyszne, a pieszczoty, które im towarzyszyły, były słodkie, bardzo słodkie... — Gdzie są twoi rodzice? — spytał Święty Mikołaj niewinnym tonem. — Mamusia jest w górach, a tatuś śpi w swoim pokoju — wyjaśnił z powagą Henio. — Świetnie. No to idę się psywitać z twoim tatusiem. Kładź się i bądź gzecny. Czerwono ubrany człowiek na palcach wsunął się do pokoju ojca Henia. Cicho ściągnął wielkie buciory i wlazł do łóżka. Ojciec wybełkotał przez sen: — Kto to? — Święty Mikołaj — odparł Święty Mikołaj i zgwałcił go. WSTRĘTNY CHARAKTER Delmer nie był złym facetem. Mimo że wykonywał zawód włamywacza, zachował pewne poczucie moralności. Najlepszy dowód, że zaczekał, aż miną święta, aby włamać się do Gogsonów. Nie chciał im psuć przyjemnych dni. Tak więc w nocy drugiego stycznia dostał się do ogrodu otaczającego willę. W prawym ręku trzymał doskonały szkic terenu, na plecach miał torbę z narzędziami. Było około trzeciej nad ranem, wielkie domostwo zalegała cisza. Jeden tylko szczegół niepokoił Delmera: pies. Z myślą o nim zaopatrzył się w kawałki zatrutego mięsa i teraz zbliżał się ostrożnie do budy. Tuż nad wejściem tabliczka, niczym wizytówka, oznajmiała: „Uwaga! Zły pies”. Delmera przeszedł dreszcz. Zawsze bal się psów. Westchnął z ulgą, stwierdziwszy, że psa nie ma, a buda jest pusta. Z lekkim sercem zbliżył się do domu. Wyciął diamentem szybę, otworzył okno od wewnątrz, wdrapał się do środka i przystąpił do pracy. Zgarniał wszystkie mniejsze przedmioty o wartości przekraczającej cenę kilograma jabłek. Metodycznie układał je w szybko pęczniejącej torbie. W następnym pokoju znalazł trupy. Nie spostrzegł ich zrazu, lecz gdy światło latarki padło na okropną rzeźnię, żołądek podszedł mu do gardła. Okaleczone ciała pływały we krwi niczym befsztyki w sosie. „Trzeba wiać i to szybko!” pomyślał Delmer. Nie zdążył. Pies, który był NAPRAWDĘ BARDZO ZŁY, powalił go ciosem siekiery.

[miko 005]

[Gregg Sparrow]

[borsuk]

mnie tekst nie uraził,wręcz nawet mi się spodobał (skojarzył mi się z opowiadaniami Woody'ego Allena),ale po części rozumiem,że mógł się niektórym nie podobać! Pozdrawiam

[rhclaus]

[Tomek]

Cytat:

Tomek napisał/a: czegoś w co wierzy 3/4 ludzi na Ziemi. Akuratnie chrześcijan jest trochę mniej, a katolicy są w jeszcze większej mniejszości.

Ale w Boga i w modlitwę wierzy większość ludzi na globie. Literalnie czy metaforycznie.

Cytat:

I nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że czyichś wierzeń nie można negować.

Nikt tego nie twierdzi. To jednak nie było negowanie czy polemika, to był prymitywny paszkwil, od którego żadna poważna dyskusja się nie zacznie. Wiesz, dla mnie to tak jakbym nazwał czyjąś matkę za przeproszeniem "dzxwką" a potem próbował wyjaśniać, że chciałem wywołać dyskusję na temat prostytucji w Polsce.